Саяхан би Хойд Солонгосын тухай бичсэн ном уншлаа. Ямар их зовлон, шаналал тэнд байдын бэ. Хамгийн аймар нь өлсгөлөн. Би тэр номыг уншсанаас хойш гэртээ талхны саванд хийгээд таглаагүй хатаачихсан хэдэн зүсэм талхыг хаяхдаа бас л эмзэглэдэг болж байна лээ. Урьд нь бол огт юм бодолгүй шууд л хогийн сав руу чулууддаг байсан. Одоо харин "Тэнд хүүхдүүд..." гэж бодогддог болчоод байгаа. Бас нэг кино байдгын Хойд Солонгосын нэгэн гэр бүлийн аав нь монголд хүүтэйгээ уулзах гээд чадалгүй цогцсыг нь олоод төгсдөг. Би санаж байгаар 2 удаа үзсэн дэг. Үзсэн тоолондоо их бага хэмжээгээр уйлсан байдын. Хүн нууц юманд илүү их дурлаж, сонирхдог юм байна. Би энэ улсад очиж үзэхийг үнэхээр их хүсч байна гэхдээ үзүүлэнгийн хот биш жинхэнэ үхэл амьдрал өрнөж байгаа тэр газруудаар нь. Тэд нуух тусам улам ил болоод байх шигээ. Энэ чамд ч бас хамаатай. Азгүй гэж энэ байх даа.
